Closterkeller- Purple

Są płyty, które zmieniają życie. "Purple" zmieniła moje. To dzięki tej płycie zostałem przeciągnięty na ciemną stronę. To wielokrotnie wspominany przeze mnie Tomek Beksiński straszył mnie tym histerycznym wokalem i schizowatą muzyką, której wtedy nie rozumiałem. Nie rozumiałem a po części się bałem. Powoli odkrywałem, że w muzyce oprócz popu jest coś jeszcze i zaczęło to do mnie przemawiać.

Zresztą jako młody szczyl łatwo było mnie zindoktrynować. Purple zrobiło to na tyle skutecznie i szybko, że od tej pory nie chciałem już słuchać gwiazd, które były opisywane na okładkach czasopism typu „Bravo” i nie chciałem już wyglądać jak Jason Donovan w klipie z Kulie Minogue.

 Dzieła zniszczenia dopełniły programy telewizyjne typu „Luz” gdzie zobaczyłem tą pierwszą „wiedźmę polskiego rocka”. Tak, to było to. Od tej pory mamusia ma, musiała mi kupować tylko czarne ciuchy, co nie było łatwym zadaniem w dobie konającego socjalizmu, czy też właściwie rodzącego się siermiężnego kapitalizmu. Wiem , przydługi wstęp, a w dodatku nie o muzyce, ale ten rys historyczny był mi potrzebny by opisać rodzącą się moją miłość do rocka i do Closterkeller.

Przeskakuję teraz w czasie o kilka miesięcy czy tez może i o jeden rok. Jestem z klasą na wycieczce w jednym z dużych miast. Wycieczka wycieczką, kasa na drożdżówki czy też ewentualną oranżadę oczywiście zostaje zainwestowana w księgarni muzycznej, bo tak się nazywał sklep. W moje ręce wpadają takie łupy jak miedzy innymi: She- Big City Lights, Maanam- Single czy coś takiego, oraz właśnie „Purple”. Oczywiście na kasetach oryginalnych. Niestety nie mam już tej kasety więc nie mogę jej tu zaprezentować. Po powrocie do domu nie wiem co pierwsze wylądowało w kieszeni magnetofony, ale te kasety towarzyszyły mi przez najbliższe kilka miesięcy. Utonąłem.

To chyba dzięki tej płycie zacząłem zwracać uwagę na piękno gitary basowej, która zawsze w tym zespole odgrywała większą rolę niż powiedzmy Jason Newsted na płycie „…And Justice For All” , gdzie go po prostu nie słychać. Tu bas rządzi niepodzielnie, jest miejsce dla każdego instrumentu. Nie mogłem wybaczyć Wolfgangowi, że po dwóch płytach przeszedł do Elektrycznych gitar. Kochałem jego partie basowe. Ale na szczęście Anja byle kogo w zespole nie trzyma i na to miejsce przyszedł pan Najman, który z małymi przerwami działa wraz ze swoją byłą żoną na gruncie Clostera do dzisiaj. Pan Krzysztof, również wie do czego służą cztery grube struny, chociaż on używa zazwyczaj pięciu.

A ja swoje, zamiast w końcu zająć się muzyką, to uprawiam epistolografię stosowaną. No bo jak mam się za to zabrać skoro to dla mnie płyta tak ważna i tak dobra. I mimo iż wiele prasowych wycinków nie potwierdza mojego euforycznego tonu, to będę tak twierdził. Pierwszy Closterkeller to znakomite utwory, może jeszcze całe brzmienie jest płaskie bez głębi, ale ma to swój urok i klimat. Klimat debiutu, urok tamtych czasów. Dokument artystycznego rozwoju. Mielizn brak. Wysoki poziom. Nawet po latach, niektóre numery wywołują szybsze bicie serca i mrowienie na karku.

Dwie jakże różne w swoim wydźwięku recenzje płytowe. Pierwsza: sam on, mistrz ciemności:

oraz druga recenzja, do której nie wiem jak mam się ustosunkować, czy facet, puszcza do mnie oko, czy pisze to na poważnie:

W zwiazku z tą recenzją wywiązała się nawet polemika na łamach prasy, która pozwolę sobie przytoczyć:

Jak widać Anja, skrupulatnie śledzi  początki swojej kariery w prasie



Stanąłem przed dylematem, czy pisać jeden post, czy o każdym zrobić wypracowanie. Obfitość materiałów, jakie zacząłem gromadzić już jakiś czas temu pod kątem tej płyty, dawał mi szansę by każdy utwór przybrać masa zdjęć i wycinków prasowych. Lecz potraktuję ta płytę jako całość. Stąd w tytule nazwa płyty, a nie któryś z utworów.

Właściwie to już nic mądrego nei ma do powiedzienia, a tym bardziej do napisania. Pozostawiam was z prasą z tamtych lat

A na koniec płynny łącznik, pomiędzy "Purple", a "Blue":