Edyta Bartosiewicz- Sen czyli MTSKM part II

 

Płytę „Sen” świadomie sobie odpuściłem. Stało się tak dzięki wszędobylskiej Edycie Bartosiewicz święcącej apogeum swoich sukcesów w połowie lat dziewięćdziesiątych. Ja byłem już na innym etapie rozwoju embrionalnego i tego rodzaju granie środka przestało mi wystarczać. Ilość singli, klipów jakie zostały skutecznie wygenerowane z tej płyty ostatecznie obrzydziły mi te piękne i smutne przepełnione niespełnionymi młodzieńczymi ideami piosenki. Tak egzaltowany głos Edyty Bartosiewicz którą cenię za płytę Holloe Poloy i za solowy debiut wręcz mnie denerwuje. Nie przesłuchałem tej kasety do końca  ani razu, zresztą nawet jej sobie nie kupiłem. Jest u mnie bo znajomy likwidował swoją kolekcję to przejąłem kilka jego kaset. Nie chcę popełnić tego błędu co kiedyś, gdy za bezcen oddałem większość swojej kasetowej kolekcji, gdyż zachłysnąłem się kodem binarnym i zapisem cyfrowym przełomu wieków, kiedy wszyscy wieszczyli szybki koniec nośników kasetowych i winylowych.

 

 

Za wiele zatem o tej kasecie rzec muzycznie nie mogę. Skoro jednak mamy tydzień słuchania zapomnianych kaset i na pierwszy rzut poszedł niesłuchany Soyka to Edyty nie może zabraknąć w tym tygodniu również. Do dzisiaj w radio męczą mnie hitami z tej płyty, noszącymi znamiona rockowych implantów dla dorastających nastolatków płci żeńskiej. Ciekaw jestem czy któryś z czytających tego bloga facetów słucha tej płyty. Zaraz ktoś wnikliwie czytający me zapiski może mi zarzucić, że skoro pierwsza płyta „Love” jest przeze mnie chwalona, to logiczną konsekwencją byłoby bym zachwycał się i „Snem”.

 

 

Niestety w porównaniu z kasetą, na okładce której Edyta Bartosiewicz opiera się o nie wiedzieć dlaczego altówkę płyta ”Love” ma w sobie magię i bazuje na zupełnie innych uczuciach, niż ta lekko komercyjna pozycja w dyskografii artystki, która zapewniła jej nieśmiertelna pozycję na kartach polskiej muzyki i w playlistach głównych rozgłośni radiowych. Do dzisiaj zresztą daje się zauważyć traktowanie Edyty z pewnym namaszczeniem i ostrożnością. Wszyscy czekają na jakiś jej spektakularny powrót jak na cud w gospodarce.

 

 

 

Umieszczam, ale nie oglądam, to takie smutne i naładowane emocjami, że moja wątła dusza tego nie zniesie, więc tylko dla ludzi o silnych nerwach. Muzycznie zatem oprócz niezapomnianych genialnych doznań z lat dziewięćdziesiątych posiadam tez takie oto upierdliwe wspomnienia.

 

Gdyby nie edgarowski tydzień słuchania kaset magnetofonowych o zasięgu światowym, to zapewne nie wspomniałbym w życiu o tej kasecie. Potrzymam ją jeszcze kilka lat na półce, a potem sprzedam z zyskiem na allegro. Pewnie gdyby ten blog był poczytny niczym blogi kulinarne albo modowe, a nie był niszowym produktem mojej kreacji to wywołałbym burzę w internecie, bo wszyscy kochają właśnie taką Edytę Bartosiewicz, a ja ze swoją antytezą jej twórczości może nawet zostałbym zaproszony do którejś z telewizji śniadaniowych by tłumaczyć się z takich słów o artystce.