Klaus Mit Foch- Mordoplan

 

Aż ciśnie się mi na usta, że jaka okładka taka zawartość. Nie rozumiem co przedstawia ta grafika i nie rozumiem też muzycznej warstwy tego krążka. Chciałem też napisać, że ta muzyka jest kontrowersyjna, ale to chyba też złe słowo. Ta płyta jest bardzo polska, jeśłi chodzi o podejście do muzyki. Czyli jest tak po naszemu duszno, zimnofalowo, ponuro, monotonie, a co gorsza kompletnie bezpłciowo. Każdy utwór to dla mnie raczej męczarnia i nie znajduję w nich pocieszenia, ani odrobiny radości.

 

 

Największą chyba zasługą tej płyty był fakt, że bardzo długo nie było jej reedycji kompaktowej i narosło w związku z tym wokół tej płyty trochę zamieszania, a może kultu wręcz. Na szczęście i z tego się cieszę, że ten biały kruk czarnego krążka w końcu jest osiągalny na powszechnie jeszcze dostępnym i obowiązującym nośniku. Nie chcę po raz kolejny używać zwrotu, że to być może dobre granie jest a jedynie moje tępe narządy słuchu źle ją odbierają. Chciałem byc jednym z tych wybrańców dla których ta płyta przedstawia jakąś wartość, ale nie jestem. Nie podoba mi się po prostu ten "Mordoplan".

 

Obłudni Idole

 

I żeby mi nikt nie zarzucił. Słuchałem tej płyty nie przez pryzmat obecności w zespole czy też nie Lecha Janerki. Potraktowałem tego Focha, jako odrębny byt muzyczny. Na nic się to zdało.

 

 

Z recenzji powyżej zrozumiałem wszystko, a z tej poniżej ani zdania.

 

 

Słuchaj Mnie! Albo Nie