Tomek Makowiecki- Moizm

Odkładałem, przekładałem, tygodnie i miesiące mijały. Dzisiaj słucham tej płyty i z niedowierzaniem patrzę na datę jej wydania. Minęły już dwa lata od premiery tego krążka. Nie do wiary. Zatem słucham i od razu przy pierwszym utworze muszę się oddać muzyce w całości bo bardzo długie „Dziecko Księżyca” wciąga i odpręża.  Takiego wcielenia Tomasza Makowieckiego się nie spodziewałem. Podejrzewam, że sam Makowiecki kiedyś też się nie spodziewał, że nagra i wyda takie dźwięki. Utopione wszystko w sennej elektronice. To ma swój klimat i charakter. Brawo za ten kierunek poszukiwań muzycznych.

 

Im jestem starszy, a jestem, to coraz częściej wracam do brzmień dzieciństwa. Widzę czego ostatnio coraz więcej i częściej słucham i czego szukam. Może ta płyta Makowieckiego nie jest nagrana w stylu takich wykonawców z lat osiemdziesiątych jak The Human League, czy Pet Shop Boys”, bo być nie może, ale właśnie takich syntezatorowych plam podświadomie poszukiwałem i dobrze się w nich poczułem. I tak przez całą płytę jestem odprężony i przeniesiony do krainy syntezatorowych brzmień. Momentami można zapomnieć, że te nagrania są naszą rodzimą produkcją, a wokal Tomka Makowieckiego ma w sobie słowiańskie pochodzenie. Chciałbym usłyszeć tą płytę w wersji live. Czy to jest możliwe? Brawo Panie Makowiecki, ja kupuję to pańskie wcielenie.