Lady Pank- Tacy Sami

 

Czy jest obciachem słuchanie płyty „Tacy Sami” ? Czy jest obciachem słuchać Lady Pank? Współczesnego Lady Pank nie słucham, bo kompletnie nie czuję tej muzyki i nie da sie tego słuchać. Inaczej mam z Lady Pankiem lat osiemdziesiątych. Są oni tak nierozłącznym elementem epoki jak kartki na mięso i kozaki Relaks. Jest PRL, są lata osiemdziesiąte, to jest Lady Pank. O pierwszych dwóch płytach rozpisywałem się rzewnie i długo na łamach mej witryny. Nadeszła w końcu pora na płytę, która brzmi trochę jak nie z tej epoki, w której królował Janek Bo z Panasem. Czasy się zmieniły, muzyka się zmieniała, a przede wszystkim najbardziej zmieniło się brzmienie. I to jest największa bolączka tej płyty w mojej oczywiście ocenie. Brzmienie typowo dla produkcji drugiej połowy lat osiemdziesiątych, czyli kastrujące głębię gitar i odrealniający sound perkusji, który mocno psuje mój dobry osąd o tym krążku

 

 

A przecież tyle tu dobrego rockowego materiału, który inaczej brzmiący mógłby tylko zyskać. Ludzie mówią, że to pop. Hm, może brzmi jak pop, ale w dzisiejszych czasach pop jest bardziej popowy niż był kiedyś, i kryteria oceny się przesuwają, dzięki temu stawiam ten krążek na półce z napisem rock. Nie można odmówić praktycznie każdemu utworowi przebojowości, takiej, której mi teraz brakuje, no bo jaki współczesny utwór możemy sobie dzisiaj zanucić idąc sobie do kościoła, albo na szkolną wywiadówkę, nie wspominając o śpiewaniu podczas golenia, albo obierania ziemniaków.

Tacy Sami- tytułowy, refren stadionowy, może trochę za dużo klawiszowego szitu ale ujdzie, a i rifowanie i solóweczkę tu znajdziemy. Rockowo? A jakże. "Oglądamy Film" kiedyś wydawał mi się kompletnie odstającym numerem od tej płyty, a dzisiaj jawi mi się jako jeden z najciekawszych fragmentów tej płyty. Czyżby Janek Bo był jednym z pierwszych polskich rapero tekstowym nawijaczem. Ciekawa kompozycja ma w sobie naprawdę niezły potencjał.

Może nieco słabszym jest następujący po nim "John Belushi"- bez wyrazu, nudnawy, nie ma na czym zaczepić ucha utwór, bez żalu go omijam. "Giga Giganci", niby nic wielkiego, ale z przyjemnością najprostsze prace domowe przy nim wykonuję z naciskiem na ręczne pranie skarpetek. Rockowo-popowa płyta drodzy państwo, nie samy death metalem można się żywić i sztuką niezależną i undergroundową. Nawet najwięksi wrogowie mainstreamu mają czasem chwilę słabości i chcą obcować z twórczością łatwą lekką i przyjemną. No bo następny przecież "To Co Mam" jest już mocno rockiem środka naznaczony, a klawiszowe wstawki trochę zabijają jego rockowego ducha. Trochę szkoda.

Ciąg dalszy podróży w stronę pudel rocka i miałkich melodii. No ten szlagier grany do bólu do dzisiaj w komercyjnych rozgłośniach nie przekonuje mnie kompletnie, ale cóż klawisz rządzi. "Mała Wojna" to na szczęście jeszcze nie knot w stylu "Zawsze Tam Gdzie Ty" ale jest już niebezpiecznie blisko takiego grania. No i do końca już raczej średniawo kompozycyjnie sie wlecze. Powiem szczerze, że ciężko mi dotrwać bez znudzenia do kóńca płyty, która rozpoczyna się w miare ciekawie, ale im dalej w las tym drzew coraz mniej i staję na pustej polanie i rozglądam się w koło i pusto, nic się nie dzieje.

Nie gniewaj sie Janek...