Kult- Z Archiwum Polskiego Jazzu

Chyba ostatnia wielka płyta Kultu. Ostatnia płyta, która w całości się broni. Oczywiście pełna eklektyzmu i sięgania do różnych muzycznych przegródek. Pamiętam, że gdy zapodałem sobie ją pierwszy raz, otwierający ją numer- Goopya Peezda, zaszokował mnie. Przyzwyczajony do dostojnych brzmień i temp z poprzednich płyt. Dostałem po gębie prawie beatem techno, trashową gitarą. Myślę co jest , czy to jakieś jaja? Kolejny żart Kazika? Dopiero po kilku przesłuchaniach ten utwór stał się jednym z lepszych fragmentów tej płyty. Ależ byłem strasznym konserwatystą, oczekującym na kolejną wersję Spokojnie.

Płyta długa, może i troszeczkę za długa, ale kompletnie się nie nudzi. Ta jej różnorodność jest jej mocną stroną. Kazik tekstowo- w wybornej formie. Przyjemnie się słucha tych felietonów. No i oczywiście kilka ogólnopolskich przebojów na tym krążku się znalazło. Katowane są do dzisiaj w radio i we wszystkich telewizjach pseudo muzycznych. Przez to opuszczam je gdy słucham „Krachu”

Móstwo znakomitych kompozycji się tu znajduje. Po latach nic nie straciły ze swej mocy a wręcz przeciwnie, przy późniejszych kiepskich płytach Kultowych, tutaj nie ma słabeuszy, i kazdy utwór nie daje wytchnienia. Do moich najlepszych rzeczy na tej płycie zaliczyłbym: 3 Gwiazdy- niesamowity klimat, trąbka, klawisz i tekst. Drugim murowanym beściakiem może być odlotowy Kto Wie i Jatne- rewelacja. Nie moge zapomnieć tez o potężnym, gitarowym, okraszonym skretchami i rewelacyjnym tekstem Ja Wiem To. Praktycznie każdy utwór zasługuje na osobny post, lecz w takim razie nigdy nie zakończył bym tematu Kultu i bez końca pisał o ich płytach, stąd tyle linków dzisiaj.

I na koniec utwór, który kiedyś najmniej mi się podobał, a dzisiaj najbardziej. Co za czad!

 Z Archiwum Polskiego Jazzu