Czesław Niemen- Idee Fixe

Że niby nasi nie potrafią grać jazz rocka? No to mamy od razu ponad sto minut muzyki Niemena, na szczęście nie tego, którego Polacy znają, ale ambitnego i poszukującego. Może nie jest to moja ulubiona płyta i rzadko jej słucham, bo masa materiału się na tych dwóch longach znajduje, do tego wszystko utopione w niemenowskich klawiszach i eksperymentach. Numer „Larwa” to naprawdę mocna rockowa rzecz w stylu najlepszych światowych tuzów tego typu muzyki. Pewnie świat zabija się o ten winyl i traktują go pewnie jako nieznaną perłę artrocka lat siedemdziesiątych. A może wcale świat nie zna tej pozycji. Trochę oczywiście żartuję sobie tutaj z tym światem. 
 

No i Norwid w rolach głównych w warstwie tekstowej. Co jest w tym Norwidzie, że mnóstwo wykonawców sięga po jego dzieła i dorabia do nich muzykę. Ciekawe. Same jego wiersze nigdy do mnie nie trafiały, chociaż Cyprian był niezłym rockerem, bo przecież wyrzucał fortepian przez okno w akcie złości, a może w trakcie jakiejś niezłej balangi na kwadracie. Tak czy inaczej, w oprawie muzycznej jego teksty zaskakująco dobrze się zlewają z muzyką i nadają jej specyficznego charakteru. 

Larwa 2 

No nie ma lekko, nie włączam raczej tej płyty w niedzielne przedpołudnie. Nie piję przy niej kawki i nie zajadam się ciastem świeżo upieczonym przez żonę. Ewidetnenie muzyka pełnego skupienia i oddania. Trudno mi nawet zawyrokować czy to dobra płyta, czy po prostu awangardowa. Nie jest tak, że dźwięki na niej zawarte jakoś szczególnie mnie odtrącają od siebie, ale też jakoś mocno nie pałam chęcią do częstego powrotu do jej słuchania. Ot, taka mocno ciekawa pozycja w dyskografii artysty z kilkoma frapującymi kompozycjami ewidetnie w stylu Czesława Niemena jakiego większość polskiego społeczeństwa nie przełknęłaby ani przez moment.